Ontdekking Starzinski

Ontdekking Starzinksi

-p. 245 t.e.m. p. 355-

Sarah heeft nog een mooi leven geleid. Ze trouwde en kreeg een zoon. Lang heeft ze hem niet gekend. Op een dag besloot ze uit het leven te stappen. Zelfmoord. Met opzet is ze tegen een vrachtwagen gereden. Het was nu echt gedaan. Ze heeft genoeg geleden..

Inmiddels is Julia druk bezig met haar onderzoek over de razzia. Maar ook is zij druk bezig met het verbouwen van hun nieuwe huis aan de Rue de Saintonge. Julia en haar gezin gaan in het huis van haar schoonouders wonen. Ook komt ze er achter dat haar schoonfamilie een geheim bij hen draagt. Haar schoonvader vertelt haar over het verhaal van Sarah. Toen hij nog klein was en alleen met zijn vader thuis was, kwam er een meisje aan de deur, ze stormde naar boven en maakte daar een rare kastdeur open en vervolgens nog een. Er kwam een ontzettend vieze lucht uit, daar vonden ze een jongetje, helemaal zwart was het hoofdje. Zijn vader heeft zich hier altijd schuldig over gevoeld en hij heeft daarom ook jaren lang geld naar Jules en Geneviéve gestuurd, voor Sarah. Niemand heeft dit ooit geweten. Edouard heeft nog een envelop in de zijn klus liggen met daarin informatie over Sarah Starzinski.

Julia gaat opzoek naar Sarah.
Ze komt achter de familienaam van Jules en zoekt hem op, hij vertelt haar dat Sarah toen ze ouder was naar Amerika is verhuisd, ze wilde het verleden vergeten. Daarna heeft hij nooit meer wat van haar gehoord.
Julia heeft wel een adres gekregen waar mogelijk de man van Sarah kan wonen. Julia reist af naar Manhattan. Ze leert de nieuwe vrouw van de man Sarah kennen, de vrouw vertelt haar dat Sarah 2 jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd, door tegen een boom aan te rijden met haar auto. Julia is in shock en vertelt dat ze echt iemand moet spreken die Sarah goed heeft gekend. De vrouw geeft haar het adres van de zoon van Sarah, William. Juli reist opnieuw, samen met haar dochter, af naar Italië.

Hier ontmoet ze de zoon van Sarah. Wat een eer, eindelijk iemand aan wie ze het verhaal van haar familie kan vertellen. Maar dan gebeurt er iets vreselijks, William wil het verhaal van zijn moeder niet horen. Hij begrijpt het niet, zijn moeder heeft hem nooit wat over haar verleden verteld, en hoe kan iemand anders dit allemaal wel weten? Hij loopt weg en zegt dat hij Julia nooit meer wilt spreken.

Julia is inmiddels bevallen van een meisje en ligt in scheiding met haar man. Ze kan het verhaal over Sarah maar niet los laten. En ook denkt ze nog iedere dag aan William, hoe hij zich nu zou voelen.
Maar dan gebeurt het, de bel van het appartement van Julia gaat en daar staat William. Hij vertelt haar dat hij gewoon even tijd voor zich zelf nodig had. Julia en William praten uren met elkaar. Totdat iedereen om hen heen vertrokken is tot de zon onderging en het licht veranderde. Totdat zij het gevoel hadden dat ze elkaar weer aan konden kijken, zonder tranen.

Jules en Génève

Jules en Génève

-p. 168 t.e.m. 244-

Ik kon de slaap maar niet vatten. Ik hoorde Rachel aldoor schreeuwen, steeds weer door. De dokter zei dat ze niet lang meer had. Ik moest me verstoppen want de politie was naar me opzoek. Rachel was niet meer en ik kon het maar niet aanvaarden.

Julia is zwanger maar Bertrand wil het kind niet houden. Ze kan het maar niet begrijpen, ze deden jarenlang hun best voor Zoë, en nu dit? Maar Bertrand vindt dat ze te oud zijn, hij heeft het ook terug met werk en die dingen. Julia heeft het namelijk druk met andere dingen. Het onderzoek naar mij, Sarah Starzinski. Dit weet ze ondertussen al. Wat ze ook te weten is gekomen is dat de vader van Bertrand niet alles verteld.

Ik groei verder op bij Jules en Génève. Ik leerde iemand kennen, hij past niet bij mij. Hij doet me praten en ik ben teruggetrokken. Ik kan er nog steeds niet mee leven. Op een dag schreef neem ik mijn koffers en vertrek ik bij Jules, zonder woorden maar met een klein briefje. 'Bedankt voor alles!' Meer kan ik niet schrijven.

Ik wil men leven opnieuw beginnen.

Huisje, tuintje, boompje? Ja graag en wel meteen!

Weg bij mama

Weg bij mama

-p. 98 t.e.m. 168-

Iedereen moet zijn spullen bijeen rapen. We zitten nog steeds in het wielerstadion. Wat gebeurt er nu? Waar gaan we heen? We worden naar het station gebracht. We vertrekken, weg naar Parijs. We zitten wel even op de trein maar niemand weet wat er gaat gebeuren.

We komen aan, het eerste wat ze doen is mannen en vrouwen samen met kinderen apart trekken. Ook mijn moeder en ik worden in rijen apart getrokken. Vriendelijk kennen ze hier ook niet. Ik wil helemaal niet weg bij mijn moeder, laat me eens gerust denk ik bij mezelf. Ik hoor ze steeds roepen dat kinderen jonger dan 12 de ene kant moeten gaan staan en de moeders de andere kant. Er ontstaat chaos. Mijn moeder kan nog uit de rij ontsnappen om bij mij te komen. Ze geeft me een knuffel alsof het de laatste is. 'Jullie worden ergens heen gebracht, de mannen zijn reeds vertrokken.' Deze zin hoor ik wel tien keer.

Ik sliep toch alleen ondanks de vele andere kinderen rondom mij. Ik leerde Rachel kennen. Ze hielp me want ik voelde me echt niet goed. De dagen gingen voorbij maar ik vergat de ellende even., dankzij Rachel. We wouden ontsnappen. Weg van hier want die gemene mannen hadden nul emoties. Ik had al in geen dagen iets gegeten en hij staat voor mijn neus een heerlijk sappige appel te eten. Dit kan je toch niet geloven? Ons plan is waterdicht, het zou ons lukken. Maar neen poging 1: mislukt.

We groefden een gat onder het dek, de bewaker sliep maar hij ontwaakte. Deze man had in tegenstelling tot de anderen wel emotie. Hij zag wat we deden maar liet ons gaan. Hij hielp ons zelf! We renden, twee uur aan een stuk. Rachel kan niet meer mee. Ze ziet er slecht uit. 

We komen aan een huis, piepen over de vensterbank maar worden weer even snel weggegaaid. We overnachtten in het hondenhok we waren doodop.  

Op de vlucht

Op de vlucht

-p. 55 t.e.m. 98-

We gaan even verder in de tijd. Ik vertel nu over een persoon dat ik eigenlijk nooit heb gekend. Maar toch betekent ze veel voor mij. Julia getrouwd met Bertrand. Hij was laat zoals gewoonlijk. Ze stonden samen met Zoë naar het oude appartement van Bertrand's grootmoeder te kijken. Ze gingen er misschien intrekken. Na heuse verbouwingen dan toch. Wat ze niet wisten is dat het het appartement is waar ik de eerste 10 gelukkige jaren van mijn leven in leefde. Julia is journaliste. Ze wil de achtergrond van dit appartement te weten komen. Wanneer Bertrand haar verrast op een picknick in het appartement is ze wat stil. Maar ze zegt dat er niets aan de hand is. Ze is alleen wat moe.

Terug naar mijn iets wat minder rooskleurige leven. Laatst vertelde ik over die vrouw die een einde aan het leven van haar en haar kind bracht. Ik kon het maar niet vatten mijn moeder troostte me. Mijn ouders vertelden me leuke herinneringen zodat ik de ellende even kon vergeten. We leerden iemand kennen in het stadion. Ze was heel vriendelijk, ze vertelde ons over de situatie. Alle joden zouden weg moeten. Vandaar de sterren bedacht ik mezelf. Ze vertelt steeds over vluchten, hier weggaan. Vertrekken uit deze ellende. We blijven herhalen dat het onmogelijk is. En toch.. Ze trekt de sterren van haar kleren, sneed zichzelf en deed het bloed op haar zakdoek. Ze ging dichter bij de EHBO post staan. Ze liet haar vallen. "Bewusteloos. Ze ontwaakte en hoestte in haar zakdoek. Bloed. Vals. Maar ze mocht het stadion verlaten. Ik wou kost wat kost mijn broer redden.

Het huis uit

Het huis uit

-p.11 t.e.m 55-

Ik hoorde harde bonken op de deur. Ik werd wakker van de tierende mannen. 'Politie! Opendoen, nu!'

Ik was nog slaapdronken. Je kent het wel, half wakker. Ik was bang, bang omdat ik de politie hoorde en mijn vader nog in de schuilkelder zat. Mijn moeder weigerde de deur te openen. Opnieuw hoorde ik ze roepen. 'Opendoen, opendoen!' Alleen de mannen liepen gevaar. Altans dan kon ik afleiden uit het gesprek van mijn ouders gisterenavond. Wat eigenlijk niet voor mijn oren bestemd was.

Ik opende de deur zacht. Ja wat moest ik doen? Ze daar uren laten staan? Ze gingen toch niet vertrekken. Mijn moeder was razend. Ze sloeg de deur zo snel mogelijk weer dicht. 'Ben je helemaal gek geworden? Vader zei nog dat deze mannen gek waren!' We moesten ons verstoppen. Ik rende naar mijn kamer, ik bracht eerst mijn broer in veiligheid. Met de woorden van mijn vader door mijn hoofd stopte ik hem in de kast. Zonder nadenken deed ik hem op slot en ik hield de sleutel bij alsof het mijn leven was. Wat ook waar was want mijn broer zat in deze kast.

De mannen geraakten eindelijk binnen. Ze sleurden mij en mijn moeder mee. Ik zag mijn moeder huilen, nog in mijn 10-jarig leven heb ik mijn moeder nog nooit zien huilen. 

We werden in een auto gesleurd, het maakte niet uit hoe oud we waren, hoe we eruit zagen, of we huilden of niet. Het gebeurde allemaal even bruut. Nog voor ik kon vragen waar we heen gingen zag ik mijn vader. Hoe kan dit nu? Ze hadden hem gevonden. We reden verder. God mocht weten waarheen.

We werden afgezet in een verlaten stadion. We kregen zo'n gele ster op elk kledingstuk. Mijn vader wou maar niet zeggen waarom. Iedereen huilt rondom mij en ik sta verbijsterd toe te kijken. Ik weet niet wat er gaande is.

Al 2 dagen zitten we zonder eten en drinken. We mogen geen toilet bezoek maken. Iedereen doet zijn behoefte waar hij kan. Het stinkt. We zijn viel en vuil. Ik walg van mezelf. Buiten deze zorg maak ik mij ook zorgen om maak is mijn broer. Zou iemand hem gevonden hebben? Zou hij eten hebben? Net op het moment dat ik dit vraag aan mijn ouders springt er iemand met haar kind van de reling boven ons. Ik kon mijn ogen niet geloven. Mijn moeder hield haar handen voor mijn ogen. Ik kon het ontwrichte lichaam van de vrouw zien. Ik boog mijn hoofd en begon te huilen.   

Informatie over het boek

Titel: Haar naam was Sarah
Auteur: Tatiana De Rosnay
Uitgeverij: Veen Bosch & Keuning
Aantal bladzijden: 331
Korte inhoud over het boek: Het gaat over een meisje die in de tweede wereldoorlog in Parijs woont. Ze is van Joodse afkomst en alles lijkt haar goed te verlopen. Tot er op een dag een groep agenten voor de deur staat die de familie wil ophalen. En daar ging alles mis.
Over de schrijver:  Tatiana De Rosnay is geboren op 28 september 1961 in een buitenwijk van Parijs. Zij is van Engelse, Franse en Russische afkomst. Haar vader is de Frans wetenschapper Joël De Rosnay en haar grootvader de schilder Gaëtan De Rosnay. Tatiana's overgrootmoeder is de Russische actrice Natalia Rachewskiä, directeur van het Leningrad Pushkin Theater van 1925-1949. Tatiana's moeder is Engelse: haar naam is Stella Jebb en ze is dochter van diplomaat Gladwyn Jebb. Tatiana is opgegroeid is Parijs en daarna inBoston waar haar vader is de jaren '70 docent wordt aan het mit. In het begin van de jaren tachtig verhuist zij naar Engeland waar zij haar bachelor in Engelse literatuur behaalt. In 1984 keert ze terug naar Parijs waar zij voor veilinghuis Christie's gaat werken. Daarna wordt ze vanuit Parijs redacteur voor het tijdschrift Vanity Fair tot 1993.

Sinds 1992 heeft Tatiana elf romans gepubliceerd in Frankrijk. Haar naam was Sarah is de eerste roman die Tatiana in haar moedertaal Engels schreef. Deze roman is in meer dan 40 verschillende landen verschenen en er zijn wereldwijd negen miljoen exemplaren verkocht. Ook de verfilming van het boek was een groot succes.

Enkele recensies

Hier zijn enkele meningen van mensen die het boek reeds hebben gelezen.